۱۴ مطلب در آبان ۱۳۹۹ ثبت شده است

داستان شکار

هر روز با مثنوی

داستان شکار

روزی شیر و گرگی و روباه به شکار رفتند و به لطف وجود شیر شکارهای خوبی نصیب گرگ و روباه شد و توانسته بودند گاو کوهی و بز و خرگوش شکار کنند. گرگ و روباه که از این راحتی خرسند بودند و مغرور شده و قصد داشتند که شکار عادلانه و به مساوات تقیم شود البته شیر که قصد آنها را فهمید و میدانست چه کند و چگونه حق آنها را کف مشت شان بگذارد.

شیر و گرگ و روبهی بهر شکار                                                             رفته بودند از طلب در کوهسار

تا به پّشت همدگر بر صیدها                                                                  سخت بر بندند بار قیدها

گاو کوهی و بز و خرگوش زَفت                                                            یافتند و کار ایشان پیش رفت

گرگ و روبه را طمع بود اندر آن                                                          که رود قسمت به عدل خُسروان

شیر چون دانست آن وسواسشان                                                            و انگفت و داشت آن دم پاسشان

شیر روی قطعه سنگی نشست و گرگ و روباه هم منتظر تقسیم کردن شکار شدند.شیر روبه گرگ کرد گفت:خب.گرگ بیا شکار را بین ما تقسیم کن تا بدانم چطور به عدل و مساوات بین ما تقسیم می کنی.گرگ ادای احترامی کرد گفت:گاو کوهی از آن شما باشد زیرا که شما شاهی، بز هم که از گاو کوچکتر است از آن من باشد و خرگوش هم که از همه کوچکتر است از آن روباه باشد.

گفت شیر ای گرگ این را بخش کن                                                      معدلت را نو کن ای گرگ ای کُهن

نایب من باش در قسمت گری                                                             تا پدید آید که تو چه گوهری

گفت ای شه گاو وحشی بخش توست                                                    آن بزرگ و تو بزرگ و زَفت و چُست

بُز مرا که بز میانست و وسط                                                           روبها خرگوش بستان بی غلط

شیر به خشم آمد و غرشی کرد و گفت:تو چطور در پیش من جرأت کردی ابراز وجود کنی؟ سپس شیر از گرگ خواست که جلوتر و پیش شیر بیاید و گرگ با ترس به پیش شیر رفت و شیر در لحظه سر از تن گرگ جدا کرد؛و گفت:این هم سزای کسی است که با وجود شاهی بزرگ مثل من به نظر خودش شکار را تقسیم کرد.

گفت پیش آ ای خری کو خود بدید                                                     پیشش آمد،پنجه زد او را درید

چون ندیدش مغز و تدبیرِ رشید                                                       در سیاست پوستش از سر کشید

شیر نگاهی به روباه انداخت و به او گفت:حالا ای روباه تو بیا شکار را برایمان تقسیم کن.روباه بعد از احترامی که به شیر کرد گفت:این گاو درشت هیکل صبحانه شما باد و این بز کوهی که هم برای ناهار شما باشد و خرگوش را هم به عنوان شام باشد. شیر از تقسیم روباه راضی بود و به او گفت:ای روباه مکار تو این تقسیم عادلانه را از نزد چه کسی آموختی؟ روباه که عبرت گرفته بود از گرگ گفت:از روزگار گرگ.

گفت ای روبه تو عدل افروختی                                                     این چنین قسمت زکه آموختی؟

از کجا آموختی این ای بزرگ؟                                                     گفت ای شاه جهان از حال گرگ

شیر روباه را به خاطر تقسیم شکار پسندیده اش  عزت کرد و شکارها به روباه بخشید.

گفت چون در عشق ما گشتی گرو                                                 هر سه را برگیر و بستان و برو

 

زَفت:چاق و چله      خسروان:شاهان         چُست:تند و تیز  

مثنوی مولوی،دفتر اول

 

 

 

 

۰۹ آبان ۹۹ ، ۱۵:۳۳ ۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
Berahati_manage

نحوی و کشتیبان

هر روز با مثنوی

داستان نحوی و کشتیبان

روزی نحوی سوار کشتی شد کشتی به راه افتاد و مسیری بس طولانی را طی کرد.نحوی رو به ناخدای کشتی انداخت و از او پرسید:شما الآن نحوی خواندی.ناخدا جواب داد:خیر نخواندم.نحوی چره ای درهم کشیده و مغرورانه به خود گرفت و به او جواب داد:افسوس که نیمی از عمرت برفناست.ناخدا جوابی نداد و چیزی نگفت اما دل شکسته و ناراحت و شد تا اینکه طوفانی سخت درگرفت طوری که گرداب تشکیل شد و کشتی به سمت گرداب کشیده می شد.ناخدا با صدای بلند نحوی را صدا زد و از او پرسید:شنا کردن بلدی؟ نحوی که از ترس رنگش همچون گچ شده بود به ناخدا جواب داد:نه،شنا کردن را نیاموختم.ناخدا فریاد زد:پس کل عمرت برفناست.

آن یکی نحوی به کشتی درنشست                                                          رو به کشتیبان نهاد آن خود پرست

گفت هیچ از نحو خواندی؟گفت لا                                                         گفت نیم عمر تو شد در فنا

دل شکسته گشت کشتیبان ز تاب                                                          لیک آن دم کرد خامُش از جواب

باد کشتی را به گردابی فکند                                                              گفت کشتیبان بدان نحوی بلند

هیچ دانی آشنا کردن بگو؟                                                                گفت نی ای خوش جواب خوش رو

گفت کل عمرت ای نحوی فناست                                                        زانکه کشتی غرق این گردابهاست 

محو می باید نه نَحو اینجا بدان                                                          گر تو محوی،بی خطر در آب ران

آب دریا مرده را بر سر نهد                                                            ور بود زنده ز دریا کی رهد؟

چون بمردی تو ز اوصاف بشر                                                        بحر اسرارت نهد بر فرق سر

ای که خلقان را تو خر می خوانده ای                                                ای زمان چون خر برین یخ مانده ای

گر تو علامه زمانی در جهان                                                        نک فنای این جهان بین وین زمان

مرد نحوی را از آن در دوختیم                                                      تا شما را نحو محو آموختیم

فقه فقه و نحو نحو و صرف صرف                                                در کم آمد یابی ای یار شگرف

آن سبوی آب دانشهای ماست                                                        و آن خلیفه دجله علم خداست

ما سبوها پرُ به دجله می بریم                                                      گرنه خر دانیم خود را ما خریم

باری اعرابی بدان معذور بود                                                     کو ز دجله غافل و بس دور بود

گر ز دجله باخبر بودی چو ما                                                    او نبردی آن سبو را جابه جا

بلکه از دجله اگر واقف بُدی                                                      آن سبو را بر سر سنگی زدی

 

نحوی:استاد دستور زبان عرب

مثنوی مولوی،دفتر اول
 

۰۸ آبان ۹۹ ، ۱۲:۲۸ ۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
Berahati_manage

داستان مرد عرب

داستان مرد عرب 

مرد عربی بود که بسیار کار می کرد و بسیار زحمتکش بود.شبی به خانه آمد و هنوز که  ننشسته بود زنش شروع  به داد و بیداد کرد که چرا وضع ما اینقدر بد است و ماچرا اینقدر فقیریم و نان آبی برای خوردن نداریم؛حتی آنقدر ناچیز هستیم که فقر هم از ما ننگ دارد.مرد عرب که از دست بهانه جویی زنش به ستوه آمده بود گفـ:این چه حرفی است که تو میزنی برو خدا را شاکر باش که همین را هم داریم و زیاده خواه نباش و تو همیشه در زندگی همراه من بودی.

یک شب اعرابی زنی مرشوی را                                                        گفت و از حد بُرد گفت و گوی را

کین همه فقر و جفا ما می کشیم                                                          جمله عالم در خوشی،ما ناخوشیم

نان ما نه،نان خورش مان درد و رشک                                                کوزه مان نه،آب مان از دیده اشک

جامه ما روز تابِ آفتاب                                                                 شب نهالین و لحاف از ماهتاب

قرصِ مَه را قرص نان پنداشته                                                         دست سوی آسمان برداشته

گر کسی مهمان رسد،گر من منم                                                       شب بخسپد دلقش از تن برکنم

شوی گفتش چند جویی دخل و کَشت                                                  خود چه ماند از عمر؟افزون تر گذشت

 

زن دست بردار نبود و دوباره ادامه می داد.مرد عرب از قناعت و اینکه روزی ما از این دنیا می رویم می گفت و زن از تبلی و قناعتِ ریایی و بهانه جویی مرد.سرانجام مرد تسلیم گریه و تند خویی زن شد و از او عذر خواست.

زن چو دید او را که تند و توسن است                                              گشت گریان،گریه خود دام زن است

گفت از تو کی چنین پنداشتم؟                                                        از تو من اومیدِ دیگر داشتم

زن درآمد از طریق نیستی                                                          گفت من خاک شما ام نی سِتی

تو مرا در دردها بودی دوا                                                         من نمی خواهم که باشی بی نوا

مرد عرب بعد از چندی ناز کشیدن زنش گفت:اکنون از دعوا خلاص شدیم تو هر امری بکنی من سراپا گوشم و انجام میدهم.زن گفت:شنیده ام خلیفه ای در بغداد هست که خیلی بخشنده و مهربان است تو نیز نزد او برو و از او چیزی بخواه. مرد گفت:مگر می شود بی بهانه به آنجا رفت و چطور پیش این شاه بروم؟ زن گفت:صدق و پاکی نیت تو مهم است.مهم نیست چه چیزی برا او هدیه ببری اما تنها چیزی که ما داریم کوزه پر از آبی است که آب باران برکه اطراف بیابان پر شده بی شک پیدا کردن چنین آبی راحت نیست.

گفت من شه را پذیرا چون شوم                                                   بی بهانه سوی او من چون روم

گفت زن صدق آن بود کز بود خویش                                           پاک برخیزند از مجهود خویش

ای سبوی آب را بردار و رو                                                    هدیه ساز و پیش شاهنشاه  شو

مرد عرب راهی شد و زنش هم برای او دعا می کرد که در راه از دست دزدان و سنگ و گرمای بیابان در امان بماند.

از دعاهای زن و زاری او                                                      وز غم مرد و گران باری او

سالم از دزدان و آسیب سنگ                                                   برد تا دارالخلافه بی درنگ

بالاخره مرد عرب به رسید و نگهبانان خلیفه نزدیک مرد عرب آمدند و مرد عرب به آنها گفت:این کوزه پر از آب شیرین بیابان است به نزد خلیفه ببرید و نگهبانان نخست به خنده آمدند اما به خاطر سختی که مرد کشیده بود آب را نزد خیلیفه بردند تا خلیفه با آن افطار کند.خلیفه از روی بخشش و مهربانی که داشت مرد عرب را پیش خود خواند و کوزه پر از آب او را پر از سکه کرد و به مرد داد؛خلیفه دستور داد که مرد را از راه آبی و زا طریق رود دجله به مقصد برسانند تا خستگی سفر از تَن در کُنَد.

چون خلیفه دید و احوالش شنید                                               آن سبو را پر زِ زر کرد و مَزید

آن عرب کرد از فاقه خلاص                                               داد بخششها و خلعتهای خاص

کین سبو پر زر به دست او دهید                                           چونکه واگردد،سوی دجله اش برید

از رهِ خشک آمدست و از سفر                                            از رهِ دجله اش بود نزدیکتر

مرد عرب هنگامیکه رود دجله را دید، شرمنده شد که فکر می کرده خلیفه آب شیرین برای خوردن ندارد پس سجده کرد گفت:بار تعالی تو را سپاس که از آن خلیفه که بی نیاز بود اما کوزه کوچک آب مرا پذیرفت و مرا با این همه راهی خانه ام کرد.
 

چون به کشتی به درنشست و دجله دید                                   سجده می کرد از حیا و می خمید

کِای ای عجب این شه وّهاب را                                          وان عجب کو سِتَد آن آب را

 

مثنوی مولوی،دفتر اول

۰۷ آبان ۹۹ ، ۱۸:۱۴ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
Berahati_manage

شهادت گفتن سنگ ها

هر روز با مثنوی

شهادت گفتن سنگ ها

اوجهل که عمو و دشمن قسم خورده پیامبر بود.روزی پیامبر درحال گذر بود که ابوجهل چند سنگریزه برداشت و نزد پیامبر رفت و گفت:اگر تو واقعا پیامبر خدایی بگو در دستانم چیست؟ پیامبر فرمود:آیا می خواهی بگویم در درستان تو چیست و یا اینکه خود آن چیزهایی که در دست تو هستند خود صحبت کنند و راستی پیامبری مرا اثبات کنند؟

سنگ ها اندر کف بوجهل بود                                                       گفت ای احمد بگو زود این چیست زود

گر رسولی، چیست در مُشتم نهان؟                                                 چون خبر داری ز راز آسمان

گفت چون خواهی بگویم آن چه هاست                                            یا بگویند آن که ما حقیم و راست؟

گفت بوجهل این دوم نادِرتَرَست                                                    گفت آری،حق از آن قادر ترست

ابوجهل گفت:پیشنهاد دوم جذاب و جالبتر است.دوست دارم ببینم چزور چیزی که در دست من است به حرف می آید؟مدتی نگذشت که سنگریزهای در دست ابوجهل شروع به سخن گفتن کردند و شهادت پیامبری احمد را دادند. ابوجهل که حیرت کرده بود و باورش نمی شد،سنگ ها را محکم به زمین کوفت.

از میان مشت او هر پاره سنگ                                                  در شهادت گفتن آمد بی درنگ

لااِلهَ گفت و الاُالله گفت                                                           گوهر احمد رسولُ الله سُفت

چون شنید از سنگ ها بوجهل این                                              زد ز خشم آن سنگ ها بر را بر زمین

 

مثنوی مولوی،دفتر اول

 

۰۶ آبان ۹۹ ، ۱۲:۰۰ ۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
Berahati_manage

طوطی و بازرگان

هر روز با مثنوی

داستان طوطی و بازرگان

روزی بازرگانی قصد سفر به هند کرد و او به نزدیکان و اعضای خانواده خویش گفت هرچه می خواهند بگوید تا از هند برایشان بیاورد.بازرگان طوطی زیبا و خوش سخنی هم داشت و به اوهم گفت که از هند چه می خواهد برایش بیاورد،طوطی گفت:به هند که رفتی آنجا دوستان مرا در باغ و بوستان خواهی دید و سلام مرا به آنها برسان و از وضع گرفتار من برایشان بگو.

 

چونکه بازرگان سفر را ساز کرد                                                  سوی هندستان شدن آغاز کرد

گفت طوطی را چه خواهی ارمغان                                                کارمت از خطه هندستان؟

گفتش آن طوطی که آنجا طوطیان                                                چون ببینی،کن ز حال من بیان

بر شما کرد او سلام و داد خواست                                               وز شما چاره و رَهِ ارشاد خواست

گفت می شاید که من در اشتیاق                                                  جان دهم اینجا بمیرم در فراق؟

ای چنین باشد وفای دوستان                                                      من درین حبس و شما در گلستان؟

 

بالاخره بازگان به هند رفت؛هنگامیه بازرگان از صحرایی می گذشت همان را گفت که طوطی به او گفته بود ناگهان طوطی از میان آن طوطی ها لرزید و بر زمین افتاد.بازرگان از کار خودش بسیار ناراحت شد که چرا آن حرف به طوطی ها زد.

 

 

شد پشیمان خواجه از گفتِ خبر                                                 گفت رفتم در هلاک جانور

این مگر خویشست با آن طوطیک                                            این مگر دو جسم بود و روح یَک؟

این چرا کردم،چرا دادم پیام؟                                                 سوختم بیچاره را زین گفت خام

 

بازرگان پس از آنکه سفرش در هند تمام شد به خانه اش برگشت برای هرکسی که به او قول سوغاتی داده بود به او سوغاتی داد و نوبت به طوطی رسید و طوطی به او گفت:خب طوطی های هند چه گفتند.بازرگان گفت:تا حرف تو را به طوطی ها زدم طوطی از میان آن طوطی ها لرزید و بر زمین افتاد.

 

 

آن یکی طوطی ز دردت بوی برد                                          زهره اش بدرید و لرزید و بمرد

من پشیمان گشتم این گفتن چه بود؟                                        لیک چون گفتم پشیمانی چه سود؟

نکته ای کان جست ناگه از زبان                                         همچو تیری دان که آن جَست از کمان

 

طوطی تا ماجرا را شنید؛ لرزید و برقفس افتاد.بازرگان بسیار ناراحت شد و از فرط ناراحتی فریاد زد و لباسش را پاره کرد و افسوس می خورد.

 

چون شنید آن مرغ کان طوطی چه کرد                                پس بلرزید،اوفتاد و گشت سرد

گفت ای طوطی خوب خوش حَنین                                     ای چه بودت این،چرا گشتی چنین؟

ای دریغا ای دریغا ای دریغ                                            کآن چنان ماهی نهان شد زیر میغ

بازرگان طوطی مرده را از قفس بیرون آورد و ناگهان طوطی زنده شد به بیرون پر کشید؛بازرگان حیرت زده شد و به طوطی گفت:ماجرا چیست؟طوطی گفت:هنگامیکه تو ماجرا را تعریف کردی من فهمیدم که باید خوش نوایی و شیرین زبانی ام را کنار بگذارم و خود را مانند آن طوطی به حالت مرده بندازم تا بتوانم آزاد باشم.

 

گفت طوطی کو به فعلم پند داد                                        که رها کن لطف آواز و گشاد

زآن که آوازت تو را دربند کرد                                      خویشتم مرده پی این پند کرد

طوطی چند پند هم به بازرگان داد و خداحافظی کرد و پرواز کرد و رفت.

مثنوی مولوی،دفتر اول

۰۵ آبان ۹۹ ، ۱۳:۰۳ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
Berahati_manage

مانتو کشمیر ضخیم

مزون

مزون

مانتو کشمیر ضخیم

کد6

جهت سفارش پست بالا و هرگونه دامن،مانتو،شومیز به آیدی تلگرام Berahati_manage@پیام بدهید.

۰۴ آبان ۹۹ ، ۲۳:۴۷ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
Berahati_manage

مانتو پاییزه

مزون

مانتو پاییزه

کد5

جهت سفارش پست بالا و هرگونه دامن،مانتو،شومیز به آیدی تلگرام Berahati_manage@ پیام بدهید.

۰۴ آبان ۹۹ ، ۲۳:۴۴ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
Berahati_manage

مانتو مروارید دوزی شده

مزون

مانتو مروارید دوزی شده

کد4

جهت سفارش پست بالا و هرگونه دامن،مانتو،شومیز به آیدی تلگرامBerahati_manage@ پیام بدهید.

۰۴ آبان ۹۹ ، ۲۳:۴۲ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
Berahati_manage

شومیز و دامن

مزون

شومیز و دامن

کد3

جهت سفارش پست بالا و هرگونه دامن،مانتو،شومیز به آیدی Berahati_manage@پیام بدهید.

۰۴ آبان ۹۹ ، ۲۳:۳۶ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
Berahati_manage

مانتو دم آستین

مزون

مانتو دم آستین اورگانزا

مانتو دم آستین اورگانزا

کد2

جهت سفارش پست بالا و هرگونه دامن،مانتو،شومیز به آیدی تلگرامBerahati_manage@پیام بدهید.

 

۰۴ آبان ۹۹ ، ۲۳:۳۱ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
Berahati_manage