هر روز با مثنوی

داستان شکار

روزی شیر و گرگی و روباه به شکار رفتند و به لطف وجود شیر شکارهای خوبی نصیب گرگ و روباه شد و توانسته بودند گاو کوهی و بز و خرگوش شکار کنند. گرگ و روباه که از این راحتی خرسند بودند و مغرور شده و قصد داشتند که شکار عادلانه و به مساوات تقیم شود البته شیر که قصد آنها را فهمید و میدانست چه کند و چگونه حق آنها را کف مشت شان بگذارد.

شیر و گرگ و روبهی بهر شکار                                                             رفته بودند از طلب در کوهسار

تا به پّشت همدگر بر صیدها                                                                  سخت بر بندند بار قیدها

گاو کوهی و بز و خرگوش زَفت                                                            یافتند و کار ایشان پیش رفت

گرگ و روبه را طمع بود اندر آن                                                          که رود قسمت به عدل خُسروان

شیر چون دانست آن وسواسشان                                                            و انگفت و داشت آن دم پاسشان

شیر روی قطعه سنگی نشست و گرگ و روباه هم منتظر تقسیم کردن شکار شدند.شیر روبه گرگ کرد گفت:خب.گرگ بیا شکار را بین ما تقسیم کن تا بدانم چطور به عدل و مساوات بین ما تقسیم می کنی.گرگ ادای احترامی کرد گفت:گاو کوهی از آن شما باشد زیرا که شما شاهی، بز هم که از گاو کوچکتر است از آن من باشد و خرگوش هم که از همه کوچکتر است از آن روباه باشد.

گفت شیر ای گرگ این را بخش کن                                                      معدلت را نو کن ای گرگ ای کُهن

نایب من باش در قسمت گری                                                             تا پدید آید که تو چه گوهری

گفت ای شه گاو وحشی بخش توست                                                    آن بزرگ و تو بزرگ و زَفت و چُست

بُز مرا که بز میانست و وسط                                                           روبها خرگوش بستان بی غلط

شیر به خشم آمد و غرشی کرد و گفت:تو چطور در پیش من جرأت کردی ابراز وجود کنی؟ سپس شیر از گرگ خواست که جلوتر و پیش شیر بیاید و گرگ با ترس به پیش شیر رفت و شیر در لحظه سر از تن گرگ جدا کرد؛و گفت:این هم سزای کسی است که با وجود شاهی بزرگ مثل من به نظر خودش شکار را تقسیم کرد.

گفت پیش آ ای خری کو خود بدید                                                     پیشش آمد،پنجه زد او را درید

چون ندیدش مغز و تدبیرِ رشید                                                       در سیاست پوستش از سر کشید

شیر نگاهی به روباه انداخت و به او گفت:حالا ای روباه تو بیا شکار را برایمان تقسیم کن.روباه بعد از احترامی که به شیر کرد گفت:این گاو درشت هیکل صبحانه شما باد و این بز کوهی که هم برای ناهار شما باشد و خرگوش را هم به عنوان شام باشد. شیر از تقسیم روباه راضی بود و به او گفت:ای روباه مکار تو این تقسیم عادلانه را از نزد چه کسی آموختی؟ روباه که عبرت گرفته بود از گرگ گفت:از روزگار گرگ.

گفت ای روبه تو عدل افروختی                                                     این چنین قسمت زکه آموختی؟

از کجا آموختی این ای بزرگ؟                                                     گفت ای شاه جهان از حال گرگ

شیر روباه را به خاطر تقسیم شکار پسندیده اش  عزت کرد و شکارها به روباه بخشید.

گفت چون در عشق ما گشتی گرو                                                 هر سه را برگیر و بستان و برو

 

زَفت:چاق و چله      خسروان:شاهان         چُست:تند و تیز  

مثنوی مولوی،دفتر اول