هر روز با مثنوی

داستان عیادت رفتن ناشنوا

روزی ناشنوایی همسایه اش ناخوش احوال شد و تصمیم گرفت به عیادت همسایه ناخوش احوالش برود اما فکر که کرد گوش ناشنوای او چیزی از حرف های او را نمی شنود به خصوص الآن که مریض هم شده اما ناشنوا چاره ای اندیشید؛گفت:(اگر از همسایه بپرسم حالت چطور است؟ حتما می گوید: خوبم و اگر بپرسم چه خوردی که مریض احوال شدی؟ حتما می گوید: شربت یا آشی خوردم. آن وقت من هم به او خواهم گفت:نوش جانت! و اگر از او بپرسم طبیبت کیست و چه نسخه ای برایت تجویز کرده؟خواهد گفت و... خلاصه هر آنچه بپرسم  میتوانم لب خوانی کنم و جوابش را به طور درست بدهم.)

 

              چون ببینیم کآن لبان جُنبان شود..........................................من قیاسی گیرم آن را هم ز خود 

              چون بگویم چو نی ای محنت کشم......................................او بخواهد گفت نیکم یا خوشم

              من بگویم شکُر، چه خوردی اَبا............................................او بگوید شربتی یا ماشبا

ناشنوا هم با همان فکرهایی که می کرد رفت به عیادت همسایه ناخوش احوالش و از همسایه پرسید:حالت چطور است؟ بیمار گفت:دارم از دینا میرم انگار. ناشنوا هم گفت:خدا رو شکر.همسایه بیمار از حرف ناشنوا هم متعجب شد و هم ناراحت و گفت:چه جای شکر گفتن است؟ ناخوش احوال و مریض بودن که شکر گفتن ندارد.

            گفت چونی؟ گفت مُردم،گفت شُکر........................................شد ازین رنجور پُر آواز و فکر

            کین چه شکرست،او مگر با ما بَدَست؟...................................کر قیاسی کرد و آن کژ آمدست

            بعد از آن گفتش چه خوردی؟گفت زهر....................................گفت نوشَت باد،افزون گشت قهر

بعد از آن ناشنوا از او پرسید چه خوردی؟گفت:زهر.ناشنوا گفت:نوش جانت باشد!بیمار بیشتر ناراحت شد.ناشنوا پرسید:کدام طبیب برای درمان و معاینه ات خواهد آمد؟ بیمار گفت:عزرائیل.برو و راحتم کن.ناشنوا گفت:به سلامتی و خوشی انشاءالله که قدمش خیر است.نگران نباش:

            بعد از آن گفت از طبیبان کیست او.........................................که همی اید به چراه پیش تو؟

            گفت عزرائیل می آید،برو......................................................گفت پایش بس مبارک،شاد شو

سپس ناشنوا از منزل همسایه بیمارش بیرون رفت و شادمان بود از اینکه همه چیز طبق فکر او پیش رفته خدا را شاکر بود درحالیکه همسایه ناخوش احوال از آن پس دیگر او را همسایه خود نمی دید و او را به چشم دشمن نگاه می کرد:

           کر برون آمد،بگفت او شادمان................................................شُکرکش کردم مراعات این زمان

           گفت رنجور این عدوُ جان ماست............................................ما ندانستیم کو کان جفاست 

 

                                                                                                                                                                 مثنوی مولوی،دفتر اول