نگاه عزرائیل
روزی مردی شوریده و آشفته حال به پیش حضرت سلیمان آمد و حضرت سلیمان به او گفت:خیر است، چه شده.مرد گفت:عزرائیل را دیدم که با خشم به من نگاه می کرد و من هم ترسیدم و نزد شما آمدم.حضرت سلیمان فرمود:حال چه کاری از دست من ساخته است.مرد گفت:تو اگر بخواهی باد به فرمان تو درخواهد آمد.مرا به هندوستان بفرست تا از شرّ مرگ رهایی یابم.
زاد مردی چاشتگاهی در رسید در سرا عدلِ سلیمان در دوید
گفت عزرائیل در من این چنین یک نظر انداخت پر از خشم و کین
گفت هین اکنون چه میخواهی ؟ بخواه گفت فرما باد را ای جان پناه
تا مرا زینجا به هندوستان َبرَد بو که بنده کان طرف شد، جان بَرَد
حضرت سلیمان به باد امر کرد که مرد را به هند بفرستد و او به چشم برهم زدنی به هند رفت.فردای آن روز زمان ملاقات بزرگان و فرشتگان با حضرت سلیمان شد؛ حضرت سلیمان به عزرائیل گفت:این چه بود تو با آن مرد کردی؟ مرد بیچاره رنگ بر رخسارش نمانده بود و آن را به هندوستان فرستادم.عزرائیل که متعجب شده بود گفت:من به خشم به او نگاه نکردم،اما خود تعجب کردم که دیروز من او را اینجا دیدم اما جانش را در هندوستان گرفتم و به خود گفتم حتی اگر او بال داشت به همین زودی ها هند نمی رسد! حال که شما فرمودید فهمیدم.
گفت من از خشم کی کردم نظر ؟ از تعجب دیدمش در رَه گذر
که مرا فرمود حق که امروز هان جان او را به هندستان ستان
از عجب گفتم گر او را صد پَرَست او هندستان شدن دور اندرست
تو همه کار جهان را همچنین کن قیاس و چشم بگشا وببین
از که بگریزم، از خود؟ ای محال از که برباییم؟از حق؟ ای وبال
مثنوی مولوی،دفتر اول
