مانتو کیمونو

مزون

 

مانتو مدل کیمونو

کد1

جهت سفارش پست بالا و هرگونه دامن،مانتو،شومیز به آیدی تلگرام Berahati_manage@پیام بدهید.

 

هر روز با درس هایی از مولوی

نگاه عزرائیل

روزی مردی شوریده و آشفته حال به پیش حضرت سلیمان آمد و حضرت سلیمان به او گفت:خیر است، چه شده.مرد گفت:عزرائیل را دیدم که با خشم به من نگاه می کرد و من هم ترسیدم و نزد شما آمدم.حضرت سلیمان فرمود:حال چه کاری از دست من ساخته است.مرد گفت:تو اگر بخواهی باد به فرمان تو درخواهد آمد.مرا به هندوستان بفرست تا از شرّ مرگ رهایی یابم.

زاد مردی چاشتگاهی در رسید                                                  در سرا عدلِ سلیمان در دوید

گفت عزرائیل در من این چنین                                                 یک نظر انداخت پر از خشم و کین

گفت هین اکنون چه  میخواهی ؟ بخواه                                              گفت فرما باد را ای جان پناه

تا مرا زینجا به هندوستان َبرَد                                                 بو که بنده کان طرف شد، جان بَرَد

حضرت سلیمان به باد امر کرد که مرد را به هند بفرستد و او به چشم برهم زدنی به هند رفت.فردای آن روز زمان ملاقات بزرگان و فرشتگان با حضرت سلیمان شد؛ حضرت سلیمان به عزرائیل گفت:این چه بود تو با آن مرد کردی؟ مرد بیچاره رنگ بر رخسارش نمانده بود و آن را به هندوستان فرستادم.عزرائیل که متعجب شده بود گفت:من به خشم به او نگاه نکردم،اما خود تعجب کردم که دیروز من او را اینجا دیدم اما جانش را در هندوستان گرفتم و به خود گفتم حتی اگر او بال داشت به همین زودی ها هند نمی رسد! حال که شما فرمودید فهمیدم. 

 

 

 

گفت من از خشم کی کردم نظر ؟                                           از تعجب دیدمش در رَه گذر

که مرا فرمود حق که امروز هان                                          جان او را به هندستان ستان

از عجب گفتم گر او را صد پَرَست                                        او هندستان شدن دور اندرست

تو همه کار جهان را همچنین                                              کن قیاس و چشم بگشا وببین

از که بگریزم، از خود؟ ای محال                                       از که برباییم؟از حق؟ ای وبال

 

 

مثنوی مولوی،دفتر اول

هر روز با مثنوی

داستان نخچیران

در جنگلی مدتی بود که شیری آرامش جنگل را از بین برده بود.شیر هر بار از کمین بیرون می آمد و یکی از آنها را شکار می کرد؛تا اینکه اهالی جنگل باهم به این نتیجه رسیدند که به لانه شیر بروند با او توافقی حاصل کنند و با شیر به نتیجه ای برسند.به نزد شیر رفتند و به او گفتند:ما هربار برای تو یکی را برای شکار می فرستیم و تو نیز با کمین کردن زندگی ما را تلخ نکن و آرامش ما را برهم نریز.شیر پیشنهاد را قبول کرد  و  گفت:به شرطی که مکر و حیله ای در آن نباشد.

طایفه نخچیر در وادی خوش                                                  بوده اند از شیر اندر کَش مَکَش

حیله کردند آمدند ایشان به شیر                                               کز وظیفه ما تو را داریم سیر

گفت آری گر وفا بینم نه مکر                                                 مکرها بس دیده ام از زَید و بَکر

هرچند شیر خیلی راضی نبود اما حیوانات با هزار حرف و ترفند او را راضی کردند و در عوض حیوانات هم قول دادند که بر عهد خود پایدار بمانند.آنها هر روز قرعه می کشیدند و قرعه به نام هرکس می افتاد او میرفت و غذای شیر گرسنه میشد.روز ی ای ن قرعه به نام خرگوش افتاد و خرگوش با لحنی اعتراضی گفت:تا کی باید به این ظلم ادامه بدهیم ما هم حق زندگی داریم؟ و حیوانات جواب دادند:پیش از تو کسان دیگری هم رفتند و تو اولین نفری نیستی که قرعه به نامت می افتد؛ تو نیز باید بروی و خوراک شیر شوی و چاره ای هم نیست تا حیوانات پیش شیر با اعتبار بمانند.

قوم گفتندش چندین گاه ما                                                    جان فدا کردیم در عهد و وفا

تو مجو بدنامی ما ای عَنود                                                  تا نَرنجد شیر،رَو رَو زود زود

 

خرگوش به دوستان خود گفت:مدتی به من زمان بدهید تا برای شیر نابه کار چاره ای کنم. اما بازهم نخچیران معترض شدند و خرگوش گفت:به این تن ضعیف من نگاه نکنید، من میدانم چه کنم.حیوانات کنجکاو شدند و از او نقشه اش را پرسیدند اما او جوابی نداد.بالاخره خرگوش به سمت لانه شیر راه افتاد و کمی هم طول داد تا به لانه شیر برسد و او مدام نقشه اش را با خود مرور می کرد؛شیر عصبانی بود و فکر کرد بار دیگر حیوانات او را فریب دادند تا اینکه خرگوش به لانه شیر نزدیک شد

ساعتی تأخیر کرد اندر شدن                                              بعد از آن شد پیش شیر پنجه زن

زان سبب کاندر شدن او ماند دیر                                        خاک را می کند و می غرید شیر

شیر غرید و گفت:تو چطور به خودت اجازت می دهی که اینقدر دیر کنی؟ خرگوش نقشه زیرکانه و ساختگیش را تعریف کرد و گفت:من به همراه خرگوش دیگری به سمت لانه شما می آمدیم تا اینکه شیری دیگری سر و کله اش پیدا شد و قصد شکار ما را کرد.به او گفتم:ما غذای شیر دیگری هستیم و به پیش او می رویم. تا نام شیر دیگری را آوردم غرشی کرد و گفت:شرم کن از اینکه بخواهی پیش من نام شیر دیگری را بیاوری و ما چند بار دیگر اصرار کردیم و او سرانجام خرگوش همراه مرا خورد و من هم در آنی از دست او فارا کردم و نزد تو آمدم و تو از این پس باید قید غذای های دیگر را بزنی، اگر باور نداری همراه من بیا تا آن شیر را نشانت بدهم.

گفت خرگوش اَلاَمان عذریم هست                                      گر دهد عفوِ خداوندیت دست

گفت چه عذر ای قصور ابلهان                                         این زمان آیند در پیشِ شهان؟

مرغ بی وقتی،سَرت باید برید                                          عذر احمق را نمی شاید شنید

عذرت ای خرگوشاز دانش تهی                                       من نه خرگوشم که در گوشم نهی

من به وقت چاشت در راه آمدم                                       با رفیق خود سوی شاه آمدم

شیری اندر راه قصد بنده کرد                                        قصد هردو همره آینده کرد

گفتمش بگذار تا بار دگر                                             روی شه بینم برم از تو خبر

لابه کردیمش بسی سودی نکرد                                      یار من بِستد مرا بگذاشت فَرد

 

خرگوش توانست شیر را حسابی فریفته کند و او را با خود همراه کرد تا شیر ساختگی را ببیند.خرگوش تاجایی رفت و نزدیک چاهی ایستاد و شیر به او گفت:چرا ایستادی؟ خرگوش به او گفت:زیرا آن شیری که همراه من را خورد دراین چاه لانه کرده.شیر به لبه چاه رفت و خرگوش هم بعد از شیر به لبه چاه رفت تا بگوید هنگامیکه عکس شیر در آب می افتد این همان شیر است و عکس خوش هم می افتد بگوید آن همان خرگوش همراه من است که هنوز شیر در پیش خود دارد.

چونکه در چه بنگرید اندر آب                                       اندر آب از شیر و او در تافت آب

شیر عکس خویش دید از آب تفت                                   شکل شیری در برش خرگوش زفت

 

شیر که عصبانیت مغزش را کور کرده بود فریفته شد و در چاه افتاد و بدین ترتیب نقشه خرگوش عملی شد و شیر مغلوب خرگوش شد.

چونکه خصم خویش را در آب دید                                 مروَرا بگذاشت و اندر چه جهید

درفتاد اندر چهی کوه کنده بود                                     زانکه ظلمش در سرش آینده بود

چاه مُظلِم گشت ظلم ظالمان                                       این چنین گفتند جمله عالمان

خرگوش بسیار خوشحال بود و سر از پا نمی شناخت و با شادمانی نزد دوستان رفت و ماجرا را تعریف کرد و حیوانات و نخچیران هم بسیار خوشحال گشتند و از آن پیش او را زیرک و عزیز خود خواندند.

 

زید و بکر:اهالی جنگل      عَنود:دشمن بدخواه     چاشت:کمی قبل از ظهر     لابه:اصرار و زاری    تاب:عکس یا تصویر شیر و خرگوش     زفت:چاق    

مثنوی مولوی، دفتر اول

هر روز با حکایتی از مثنوی

حکایت خلیفه و لیلی

لیلی معشوق مجنون بود و مجنون هم از عشق لیلی دیوانه شده بود و سر به کوه و بیابان گذاشته بود.خلیفه که داستان های زیادی از لیلی و مجنون شنیده بود؛ تصمیم گرفت که لیلی را به پیش خود بخواند و در آخر هم لیلی را دعوت کرد.

هنگامیکه لیلی به پیش خلیفه رفت؛ خلیفه به او گفتکتو آنفدرها هم زیبا نیستی که مجنون از عشق تو سر به کوه و بیابان گذاشته و دیوانه شده. لیلی در آنی جواب داد:تو که مجنون نیستی تا زیبایی مرا ببینی و اگر تو مجنون بودی زیبایی مرا قطعا می دیدی.

 

گفت لیلی را خلیفه کان تویی از دگر خوبان تو افزون نیستی هرکه بیدارست او در خواب تر چون به حق بیدار نَبود جانِ ما جان همه روز از لگدکوبِ خیال نی صفا می ماندش،نی لطف و فَر خفته آن باشد که او از هر خیال دیو را چون حور بیند او به خواب چونکه تخم نسل را در شوره ریخت ضعف سر بیند از آن و تن پلید مرغ بر بالا و زیر آن سایه اش ابلهی صیاد آن سایه شود بی خبر کان عکس آن مرغ هواست وَر حسد گیرد تُرا در رَه گُلو کو ز آدم ننگ دارد از حسد عَقبه یی زین صعبتر در راه نیست ین جسد خانه حسد باشد ولیک طَهِّرا بیتی بیان پاکیست چون کنی بر بی حسد مکر و حسد خاک شو مردان حق را زیر پا

کز تو مجنون شد پریشان و غَوی گفت خامش چون تو مجنون نیستی هست بیداریش از خوابش بَتَر هست بیداری چون دربندان ما وز زیان و سود ، وز خوفِ زوال نی به سوی آسمان راه سفر دارد اومید و با او کند مَقال پس ز شهوت ریزد او با دیو آب او به خویش آمد،خیال از وی گریخت آه از آن نقش پدیدِ ناپدید می دود بر خاک پرّان مرغ وش می دود چندانکه بی مایه شود بی خبر که اصل آن سایه کجاست در حسد ابلیس را باشد غُلو با سعادت جنگ دارد از حسد ای آنکش حسد همراه نیست آن جسد را پاک کرد الله نیک گنج نورست ار طلسمش خاکیست زان حسد دلها را سیاهیا رسد خاک بر سر کن حسد را همچو ما   مثنوی مولوی،دفتر اول